ඇත්ත කියන දේ ඇස් වලින් දකින්න පුලුවන් ද?
මේ හැමදෙයක්ම සදාකාලික ද?
හොඳ කියන දේ පවතින්න නරක පැවතිය යුතු ද?
මේ තරම් ඇවිලුනු ලෝකයක… නිවනක් දකින්න හැකිද?”
හුරුවෙලා මේ හුදෙකලාවත් හොඳටම..
යටවෙලා වේදනාවන් කොළයකට…
හදවතත්…. රළු වෙලා.. වගේ දැනෙනවා..
අපි මැරෙනවා දිනක…
නිදි වරා අතරින් කළු වළා…
හමුවනා තුරු මා මාවම මරා…
හැමදේකම හිස්බවක් හැඟෙනවා..
හදවත බර නෑ මෙන් පිහාටුවක්..
හිත මගේ කැළඹෙයි මෙන් කුණාටුවක් වෙලාවට..
ඕනි තනිවෙන්න එක විනාඩියක්..
ආකහේ.. දුර ආකහේ යන්න විරාමයක්…
ඇයි මේ තරම් වී මා සීමා…
කඩාලන් කෙසේ දැයි මේ විඩා..
වයාවී දෝ දෙව්දුවන් වීනා..
ගීයක් තනා කියන්නම් මාගේ හැඟුමන් දහසක් පීරා..
written by Minru Silva
Leave a Reply