මං හෙටත් ශෝක වේ ශෝක වේ
දැං උනත් ආදරේ නැද්ද හිතුවේ
නිහඩ හැම රෑම මා නුඹව හොයලා
සිහින පාරැවක මා සයුරෙ ඇදුනා
මගෙ හිත තරැ වගෙ නිවුනා
නැතිවුනු තැං ගැන හිතලා
රතුවුනු දෙනයන රිදුනා
නුඹ ගැන මට කලකිරැනා
මිනි මිනි පොද ගත වැදුනා
යටි හිත නුඹවම හෙව්වා
රතු වුන දෙනයන රිදිලා
මතකය හිමිහිට ඇඩුවා
මදුසමයේ වෙලාවෙදි
නුඹ මට කියන්න හිතං ඉන්නවානං
මගෙ දෑස නොබලා මගෙ අත අල්ලං
නුඹ කදුලු පිරැන දෑසින්
නුඹෙ පතිවත කෙලෙසුවා
අතීතෙ කුමරා මා ලග නැති කාලෙදි
මං ඉන්නද වාවා ගෙන ඒ වචන
මුලු ජීවිත කාලෙම මං හිටියා
එනකං දැනෙනා ආදරයක්
නුඹෙගෙන් ඒ සෙනෙහෙ තමා ඕනා
නෑ කිසිවක් මට වෙන ඕනා
මගෙ ආදරෙ වැඩි උනා වැඩි නේද
නුඹ විශ්වාස කලා මං වැඩී නේද
කම් නෑ ලැබීමනං ඒක නුඹ සතුටින් ඉන්නයි මට ඕන
ඒ වරදට සමාව මං දුන්නම
මං හරි පිරිමියෙක් වගෙ බොට දැනුනද
ඒ වේදනාව දන්නේ මම
කදුලට එන්නේ මතකෙ කඩාගෙන
මං ඉන්නේ අතරමැදි කලාපෙක
හිර කරගෙන මේ මහා පීඩනය
මට ඇත්තට ආදරෙ කලානං නුඹ
පතිවත දුන්නෙ වෙනෙකුට කොහොමද හාහ්
මගෙ හිත තරැ වගෙ නිවුනා
නැතිවුනු තැං ගැන හිතලා
රතුවුනු දෙනයන රිදුනා
නුඹ ගැන මට කලකිරැනා
මිනි මිනි පොද ගත වැදුනා
යටි හිත නුඹවම හෙව්වා
රතු වුන දෙනයන රිදිලා
මතකය හිමිහිට ඇඩුවා
Leave a Reply