පෙති ගෝමර පිපි ළමැදට
සැලෙන ලෙලෙන නාරි ගතට
නැමුණු සලෙල පිරිමි හිතක නෑ සැබෑ සෙනේ..
හඳුන් සුවඳ ගල්වාගෙන නුඹේ අතින් පිදූ පහන
නුඹම නිවා යන්න ගියේ ඇයිද මා ලඳේ..
මා හදේ ගැබේ පුදසුන
ප්‍රේමයෙන් සුගන්ධිත කර
ඔබේ පෙම් කුසුම ඒ මත පිබිදුවා එදා..
සිනිඳු මුදු බඳින් පහලට
ගලා හැලුණු මකරන්දය
පිරුණු කුසුම අද වෙනතක
වල්මත්ව ගියා..
සුවෙන් හිස තැබූ මුදු ලය
පොට්ටු පිපුණු යහන් තලය
නොමැති පාලු සයනය මත මතක පාරනා..
නලවන්නට තාල නොදැන
කිරි කඳුළට හඬා වැටෙන
නුඹෙයි මගෙයි ලේ ධාතුව
සිඹිමි රෑ පුරා..
Leave a Reply