ස්නේහයේ සියොතුන් සැරූ
කැදලි තැනූ කෙනෙකුන් නොවූ
ආදරේ මිටියාවතේ විත්
උනුහුමේ දැවටී
තනි හිතට හෙවනක් නොවූ
හසකැනින් පිරිපත් නිවූ
ජීවිතේ හරි පුදුම තැන් මට
කියා දුන් මිහිරී…
සදැස් ගැලපුනු හිතට උල්පත නුඹම වී හුන්දා
හෝඩියක් මදි මට ලියන්නට තියේවිද උපමා
හිමිකමක් නුඹේ වග කියන්නට වරම් හිමිවුනු දා
ඊට වැඩියෙන් කිරුලු කොහි මට තියේවිද මතුදා…
සීරුවෙන් හිත දැඩි කරන් ඇවිද යනවිට ආදරෙන්
සඳත් පැරදී සැඟව යනවා වැහි වලාකුල් තීරයෙන්
වාරුවෙන් නිවනක් සොයා වන්දනාවක සේ ඉතින්
මාරුතේ ඈතට නොයා ලඟම දැවටීයන් පෙමින්…