මදි වුනාදෝ දෙවියන්ට නුඹේ රුව මවන විටදී කළඹනා
ඒ නිසාදෝ වල ගැසුනු දෙකපුල් අතරේ රැදුනේ පෙම් සිනා
මං හිතුවෙම නුඹ ළඟ ඉදගෙන
ඔය රුව දෙස බලමින් සැනසෙන්නට
මඳකට ඉඩ දුන්නා නම් මට
එළිය කරන්නට තිබුනා ඔය හිත
ඒ දෑස් මඟ හැරී බොහොමයක් කල් ගෙවී ගිය මුත්
නුඹ කොහේ හෝ හොදින් නම් සතුටින් මං
මට දුකක් නෑ නුඹත් එහි සතුටින් නම්
මටත් හිනැහිලා ඉන්න තිබුනා
මගේ රුව අරන් නුඹට ආදරේ දැනෙන්නට
දුකක් නෑ ඉතුරු වී
නොහැගුනාදෝ මා දුන් සෙනේ
නුඹ කොහේ කියා සොයන්නට සිතක් මට නැති මුත්
නුඹ කොහේ හෝ හොදින් නම් සතුටින් මං
මට දුකක් නෑ නුඹත් එහි සතුටින් නම්
කදුළු මගේ දෑසට නුහුරු වුනත්
නොනැවතී වැටෙන මේ කදුළු නම්
යනෙන මඟ දැනෙන ඇතැම් විලවුම්
සුවද සිහිකරයි මට නුඹව දැන්
අපි දෙතැනක මතක එක තැනක
හිත් උන්මත්තක ඇස් ආගන්තුක
අහිමිව ගිය හේතු නොදැන මම
ස්වභාව දහමට අවනත වෙමි අද
ඒ දෑස් මඟ හැරී බොහොමයක් කල් ගෙවී ගිය මුත්
නුඹ කොහේ හෝ හොදින් නම් සතුටින් මං
මට දුකක් නෑ නුඹත් එහි සතුටින් නම්
written by Mihiran
Leave a Reply