There are 86 posts filed in Tharindu Damsara (this is page 6 of 9).
අන්ධකාරය දිග හැරී
රැගුම් වෙයි අවසන්
හිස් අසුන් පමණක් බලාහිද
ඔවුනොවුන් විමසන්
ආකාලේ මියැදෙන්න හෝ ප්‍රේමයක් තිබුනේ නම්
පිටපතින් පිට වී යන්න ගිය
පිටස්තර වූ බොහෝ උදවිය
සනසන්නයැයි ගිණිතියා ගිය
කියාගන්නට නොහී කැකැරෙන ලෝ ගිණී
වැලපුමක් කර ගයන්නට තාලයක් තිබුණා නම්
අසුරුසැන පරදා ගෙවීගිය
ජිවිතේ මල් පිපුණු කාලය
යලිත් නොමඑන බව පසක් විය
නාටකය නිම වී මා ගිමන් හරිමී
බඹර තුඩු කඩතොලක්වත් පෙති මත්තේ තිබුනා නම්
නුරා අග්නි රැහැනෙන් වෙලලූ
අඩනිද්‍රා කඩතිර බිඳලූ
ක්ෂීර සප්ත කළ ආලිංගන අග
ප්‍රේමිත රාගිත වර්ණත ශ්වේත
යුගල පියාපත් හසුන් රඟන රණ
පොකුණු දියට බසිමි පේවී
කලත කලත රස
දෙතොල මතද මන
සුසුම් අතර තෙරපෙයි දේවී
ශ්වේත ප්‍රේම වර්ණත පිරියම් කළ
මීන නේත්‍ර හීයකි රාගී
කිමිද ඉපිල යලි කිමිද ඉපිල
රළු ඇඟිලි බඳෙහි යුධයකි ප්‍රේමී
මා හැඟුම් හලන
ඈ රැඟුම් මතට
හද රුහිරු රක්ත ගිනියම් දේවී
ශ්වේත ප්‍රේම වර්ණත පිරියම් කළ
මීන නේත්‍ර හීයකි රාගී
ඕ නොදන්නිය
අසෙණි වැස්සෙන්
හදේ අහුමුලු
තෙමී ගිය බව
දෙබොක්කාවක
රළ බිඳෙන තැන
වැටකෙයියා කටු ඇණී
මියැදුණි අපේ ප්‍රේමය..
උනා රන් සළු සේද කුමරිය
ළමැද නිදි සුව වින්ද හසඟන
කුමරි බඹසර දැහැන අතහැර
ඇස හැරී රළු තඹර සුව ගෙන
ප්‍රේම පුෂ්පය පරව ගිය දින
මකරන්ද ඉහිරුනා තැන තැන
අහස හඬවන වළාකුළු අළු
රිදී ඉරි ඇඳ මකා හිනැහෙත
හීතල ම කටු අතොර පැටලුණ
ප්‍රේමයෙන් ඉල්පුණා තද රත
කවකි ඉතිහාසයම යුගයක
මිහිරි සිතුවිලි නිධන් කළ තැන
රිදී බන්දේසියක පුදකළ
හැගුම් වෙන්දේසියකි පෙම්වත
තරු පවා නිහඬවන රෑ අමාවක
ආ ගිය කතන්දර අසා වේදනාවක
සුලඟක් විසින් අත්හැරුණ සුවඳ ලෙස
සෙමෙන් මුමුණමී මට ම නොවී අවනත
නුඹ ගැන
හැඟුම් අඬපන ප්‍රේමයක් ලඟ
මුදු හිනාවක් අගම වෙන්වුන
සොඳුරි ය නුඹ හිඳින්නෙද
සයුරු මායිම හාදු තැවරුව මුත්
වළා ඇත හිරුට සමුදෙන
මේ වගේ
අර්ථ ගිළිහුණ හීනයක් නුඹ
නොහිතනා මොහොතකදි හමුවන
සොඳුරිය නුඹ නොදන්නෙද
සයුරු මායිම හාදු තැවරුව මුත්
වළා ඇත හිරුට සමුදෙන
නුඹ වගේ
වාළුකාවේ දැවෙන විහඟුන්
කතරේ සොයනා
ක්ෂේමයේ නගරේ
අහස කලතා
ඔවුන් සොයනා
ක්ෂේමයේ නගරේ
රුඳුරු ගිනිසිළු
ඔවුන් සිඳලයි
කතරේ මරුවැල් ඔවුන් කැඳවයි
ඉතිරි වූ ඒ ළයේ ජීවය
මිරිගු සේයාවකට රැවටෙයි
මිරිඟු දඩයම
අරඹනා විට
තුඩැඟි රැදි ඒ ළයේ ජීවය
වාළුකාවක දමා තනිකර
යලිඳු පියඹයි සොයා ක්ෂේමය
මලට පෙලහර පාන බඹරුන් අඩුව නැතුවම ඉන්නවා
උඹවගේ නෑ කවි කරන්නට වදන් උන් ළග තියනවා
හිනා ඔච්චම් කතා නිතරම වුනත් තනියක් මකනවා
මැණික යැයි නුඹ කී පමාවට තවම හිත හිරි වැටෙනවා
රෑ දවාලක් නැතුව ඇත්තට හිතේ තරුනෙතු සැලෙනවා
ඇස් අගිස්සෙන් හිනා වෙනකොට කතා සහසක් මැවෙනවා
අතින් අතගෙන පියමනින්ට බලන් දහසක් ඉන්නවා
මුකුත් නොකියම අදත් මම නුඹෙ දෙතොල් නළලත තවනවා
හෙටක් ගැන නැති කතාවක අපි වගක් නැතිවෙම රැදෙනවා
පැතුම් මල් නම් මගේ හිතයට නිමක් නෑ නුඹ දන්නවා
නළල් හත්පට මට උරුම නැති දිනක් අද හෙට ලබනවා
ඉතිං නුඹෙ හසරැල්ල අද්දර එදාටත් මම නිවෙනවා
කැඩුනු සිංහල වදන් කිය කිය දැඩිමුන්ඩ දේවතා
වැන්දයි
සිනා ගෙන බිම බලාගෙන යන ගමන මට ජීවිතය
කැන්දයි
මහා උතුවන් කන්ද පාමුල ආලයේ වැට කඩොලු
බැන්දයි
හිඟුලේ තාමත් ගලා යන්නේ මිනූකා උඹේ කඳුළු
කන්දයි
දෑතේ කරගැට අතර සිරවුණු උඹේ දෙකොපුල
සීරුණා
නුරා ඇස් අඩවන්ව පවසයි ප්‍රේමාලිංගන
කාරණා
පපුව පිරිමැද කොනිති ගැහුවම උඹේ සෙනෙහස
පෑරුණා
වේදනාව ට හුස්ම දෙන්නේ ප්‍රේමය ම බව
තේරුණා
ඉවුරු දෑලේ අඳුරු හවසක උඹේ හිස මගේ දෙවුරේ
නිවුනා
එහෙම දවසක උර පලා දැමු රන් සුරේකත් බලය
බිඳුනා
ගිනි බටේකට හදි කරන්නට බැහැ කියා ඉරණමේ
තිබුණා
ඒ නිසා ගෙළ සිරකරන්නට සුදු අතින් තීරණේ
කෙරුණා
වැස්ස ඔබ කැමති දවසක වහින්න
මට හුරුයි දැන් මේ ඉඩෝරය
වැස්ස ඔබ ඉන්න තැනකම හිඳින්න
මට දුරයි දැන් ඒ වසන්තය
ටික දිනක් ළං නොවී හිඳ
මගේ තුරුලේ වෙළුනම
පෙර නොවිඳි සුවඳක්
ඔබ ළඟ හැමුවා
ඒ සැණින් මතුව ආ
හැඟුම් වරුසාවට
වරුවක්ම පෙම්වත්ව
තෙමී උන්නා
දරාගන්න බැරි නිමේෂෙක
මුසපත්ව තැන්පත් විල්දිය
දෙගොඩ තලාවිත් ගැලුවා
ඔබ දෙසින් හමාඑන
සිහිල් සුළඟේ පවා මට
හුරුපුරුදු උණුහුමක්
දැනෙමින් තිබුණා
විඳගන්නටවත් නොදී එය
මගෙන් මිදුණාම
යුගයක්ම හෙම්බත්ව
දැවී උන්නා
අදහාගන්න බැරි තරමටම
යකඩත් ගිනිගත් හිතක
තෙතමනයත් මැකුණා
දෑල දෙනයන හොවා
පෙම් කල තවත්
අයෙකුන් වී නම්
ඒ නුඹේ මවුන්
නොතෙවනි උනෙම්
ගිනිලන විට රිදුම්
දරාගන්නට
පනවාගතිමි මං
ප්‍රේම සීමා මායිම්…
විරාජිතවු ඔටුනු
නුඹේ හිස මත තිවුනු
මට වඩා දකින්නට ඇති
ලෝකයක් මියුරු
හිනා කෙලි කවට කම්
නෝක්කාඩු ඇරයුම්
ලැබූ ගැහැනියක් වෙමි මම
නුඹේ නමට උමතු
සයුරු රළ හඹා ගෙන යන
විටදි පෙම්බස් දොඩපු
ලිහිණියෝ ඉන්න ඇති ළඟ
ඕනි පදමට තුරුණු
හැමදේම දරාගෙන
හැර නොයා නිසල වූ
හුදී ගැහැනියක් වෙමි මම
නුඹේ හදට උමතු
ස්නේහයේ සියොතුන් සැරූ
කැදලි තැනූ කෙනෙකුන් නොවූ
ආදරේ මිටියාවතේ විත්
උනුහුමේ දැවටී
තනි හිතට හෙවනක් නොවූ
හසකැනින් පිරිපත් නිවූ
ජීවිතේ හරි පුදුම තැන් මට
කියා දුන් මිහිරී…
සදැස් ගැලපුනු හිතට උල්පත නුඹම වී හුන්දා
හෝඩියක් මදි මට ලියන්නට තියේවිද උපමා
හිමිකමක් නුඹේ වග කියන්නට වරම් හිමිවුනු දා
ඊට වැඩියෙන් කිරුලු කොහි මට තියේවිද මතුදා…
සීරුවෙන් හිත දැඩි කරන් ඇවිද යනවිට ආදරෙන්
සඳත් පැරදී සැඟව යනවා වැහි වලාකුල් තීරයෙන්
වාරුවෙන් නිවනක් සොයා වන්දනාවක සේ ඉතින්
මාරුතේ ඈතට නොයා ලඟම දැවටීයන් පෙමින්…
