සුකුමාල කුමරියේ මනමාලකම් නොවේ
හැමදාමත් පුරුදු සෙනෙහසින්
මදහාසයෙන් බලා සිත ආලකම් කලා
සඳ පෑයු ලෙසින් අම්බරේ

සුකුමාල කුමරියේ මනමාලකම් නොවේ
හැමදාමත් පුරුදු සෙනෙහසින්
මදහාසයෙන් බලා සිත ආලකම් කලා
සඳ පෑයු ලෙසින් අම්බරේ

රෑ සීතලේ පිණි හා මිඳුම් වළා ගෙනෙනා
සිහිලැල් සුළං පාවි පාවී
මල් මල් සිතුම් පැතුම් එක එක කඩා හැලේ
තනිවේ මා යළි තනිවේ මා යළි

සුකුමාල කුමරියේ මනමාලකම් නොවේ
හැමදාමත් පුරුදු සෙනෙහසින්
මදහාසයෙන් බලා සිත ආලකම් කලා
සඳ පෑයු ලෙසින් අම්බරේ

රෑනක් ලෙසින් තරු වැල් දෑසින් ගලයි කැළුමන්
ඈතට නොයා මාගේ ඇසුරේ
මොහොටක් රැදෙන්න දැන් හදවතට ඉඩ අරන්
සිතන්න දැන් යළි සිතන්න දැන් යළි

සුකුමාල කුමරියේ මනමාලකම් නොවේ
හැමදාමත් පුරුදු සෙනෙහසින්
මදහාසයෙන් බලා සිත ආලකම් කලා
සඳ පෑයු ලෙසින් අම්බරේ

සුමුදු වලාවක
අඳුර වෙලා නුඹ
මට දුන් කඳුළු බිඳු
සිනා මලක් වී
යලි යලි පිපියන්
පෙම් කල සිතක මතු

සුමුදු වලාවක
අඳුර වෙලා නුඹ
මට දුන් කඳුළු බිඳු
සිනා මලක් වී
යලි යලි පිපියන්
පෙම් කල සිතක මතු

සිහින හතක් මැද
පෙනි පෙනි නොපෙනෙන
සුර කුමරියක් වෙලා
එපා හිඳින්නට
දෙතුන් දැහැන් බැඳ
සිත පව් පුරනු එපා

සුමුදු වලාවක
අඳුර වෙලා නුඹ
මට දුන් කඳුළු බිඳු
සිනා මලක් වී
යලි යලි පිපියන්
පෙම් කල සිතක මතු

බඹර තුඩට සුව
මලක සුවඳ නොව
මල් අග රැඳුනු පැණි
සොඳුරු සිතක හැඩ
රෝස කොපුල් යුග
දුටුවම කියනු බැරි

සුමුදු වලාවක
අඳුර වෙලා නුඹ
මට දුන් කඳුළු බිඳු
සිනා මලක් වී
යලි යලි පිපියන්
පෙම් කල සිතක මතු

ඇහැල මල් ‍පිපෙනා දෙවට දිගේ නුඹ පියමැන්නා
පුන් පෝය දාක සඳ විලසින් මුහුණ පෙනෙන්නා
ඈත මෑත කොතැනක හෝ කවුරුත් නොයෙනා
වැට ළඟ හිඳිමින් මං එබී බලන්නම්

වත්සුණු තැවරූ ගත මට අගේ නොවෙන්නා
වනේ පිපුණු මලක් ලෙසට සුවඳ හමන්නා..
වත්සුණු තැවරූ ගත මට අගේ නොවෙන්නා
වනේ පිපුණු මලක් ලෙසට සුවඳ හමන්නා..
ඔමරි බැලුම් හෙලාවී මුහුණ බිමට නැමේවී

ඇහැල මල් ‍පිපෙනා දෙවට දිගේ නුඹ පියමැන්නා
පුන් පෝය දාක සඳ විලසින් මුහුණ පෙනෙන්නා
ඈත මෑත කොතැනක හෝ කවුරුත් නොයෙනා
වැට ළඟ හිඳිමින් මං එබී බලන්නම්

බහක් නොදී ගියත් අහක බලා සිනා සී
මට ම හිමී යැයි මගෙ සිත නිතර කියාවී..
බහක් නොදී ගියත් අහක බලා සිනා සී
මට ම හිමී යැයි මගෙ සිත නිතර කියාවී..
මඟ බලමින් සැමදා ඉඳිවැට ළඟ ඉන්නම්

ඇහැල මල් ‍පිපෙනා දෙවට දිගේ නුඹ පියමැන්නා
පුන් පෝය දාක සඳ විලසින් මුහුණ පෙනෙන්නා
ඈත මෑත කොතැනක හෝ කවුරුත් නොයෙනා
වැට ළඟ හිඳිමින් මං එබී බලන්නම්