ප්‍රාණ සම පෙම ද්‍රෝහි වූ දා ආත්මය විය කඨෝර
සිහින් කෙඳිරිලි කෝල හසරැලි දවයි මා හද කුටීර
ඇනුම් හී වර්ෂා මැදින් ළය දෙපළු කෙරුවා කෙඨේර
වෛරයත් පිරුණාම වැඩියෙන් ගලන්යනවා පිටාර
ඵල තියෙන ගස් වටිනවාමයි සැකක් නෑ එය ඇත්තයි
වඳබැහැපු මං කොහොඹ ගානයි කදුරු වාගේ තිත්තයි
බුදු පුදට වුව වරම් ලද්දේ මලින් සැරසුනු ඉත්තයි
මගේ හිමි ට මං පණ ඇරලා පෙම් කළා සමිදුනි සත්තයි
සත් කඩක් සේ පැළුනු හෘදය කොහොම හරි මම මහන්නම්
කෝන්තර වල කැළැල් නුඹ ගේ දෙපා මුලදිම වහන්නම්
සසර දුරවූවාට කම් නෑ යශෝදරා මුණ ගැහෙන්නම්
ඈව තනිකර සමිඳු ගිය දුක දරාගත් හැටි අහන්නම්
Leave a Reply