මට දුන්නු දුක් ගින්න ඇවිලෙයි ඉතින්
රිදවන්නෙ විඳවන්නෙ මාගේ සිතින්
කොයි කාට වූවාද දුක් මේ තරම්
ඇවිලෙන්නෙ පෙම් පතක ලිය වු වදන්
අළුවේවි පෙර දිනක පැතු ඒ පැතුම්
කොයි කාට වූවාද මේ දුක් සුසුම්
ඉවසන්න හැකිවේද දුක් මේ තරම්
ළා රෝස මල් උයනෙ අපි පෙම් කළා
මල් වලට බඹරුන්ට පෙම් ගී ලියා
ඒ කාලෙ ආයේ යළි එන්නෙ නෑනේ
මධුමල් පිපේවී ද නුඹෙ ලෝකයේ
කවදාක හෝ නුඹට සිහිවෙයි මගේ
පෙම් සිතක ඇති මහිම දැනෙනා දිනේ
යළි එන්නෙපා දැන් සිත සෑදුවා මං
නවතින්න ගිය තැනම නුඹෙ ලෝකයේ
Leave a Reply