රන් රන් රන්වන් රන්වන්
සේල බැද
රන් දෝලාවට නගිනවා ද
කවුරුද නෝක්කාඩු කිව්වේ
කවුරුද නෝක්කාඩු කිව්වේ
තරමට ඉගත් බෝම පොඩි ලැමත්
බෝම ඇති දිගැස් තියෙන ලදුනේ
උන්මාද දොතොල් සායම් සුවදින්
කම්මුල් තෙමන්නෙපා
මට තුරුලු වෙලා මුදු පිහාටුවෙන්
කරදර කරන්නේපා
පිනි කදුලු සලා
බොරුවට හඩලා මගේ හිත කඩන්නෙපා
අරවින්ද කැකුලු තුඩ
මගේ පපුවේ ඉඩකට සොයන්නෙපා
මට ආලෝකේ ගෙනදේවි සංසාරයේ
මගේ ආලෝකේ නුඹ නේද සංසාරයේ
මට ආලෝකේ ගෙනදේවි සංසාරයේ
මගේ ආලෝකේ නුඹ නේද සංසාරයේ
මගේ ජීවන හදේ
ප්‍රේමේ ස්තීර වේ
ඔබ හිමිවන්නේ කවදාද පෙම්වන්තියේ
ඔබ හිමිවන්නේ කවදාද පෙම්වන්තියේ
කොච්චර කිව්වත් එන්නේ නෑ
මම නම් ආයේ කවදාවත් එන්නේ නෑ
ඔය කියන දේවලින් වැඩක් නෑ
බොරුවට හැඩුවට මම නම් දැන්
හැරෙන්නේ නෑ
ඔය දවස තාම තරුණයි නම්
මග පෙනෙන තරම සොදුරුයි නම්
මගතොටදී හමු වෙලා
හොදට රස කතා කනට කොදුරලා
රූප සොබාවට මානෙත් උදම් වන
ආලෙත් සරී මගේ ප්‍රාණෙත් සරී
ප්‍රේමි සුපෙම්බර කෝලෙන් සිනාසී
නුවර ලදුන් සිටියාද මෙවන්
දුරක් ගෙවාගෙන දුක සැප අහගෙන
කෝච්චියෙන් එන තිලක තියපු ලද
ආත්ම ගතකොට පෙමක් පතා මම
අලිමංකඩ ලග ලත වෙන්නද තව
ඔබ යන්න ඉතින් පියඹා
සදා දුක් ගින්න හිතේ රදවා
සෙවනැල්ල වගේ ඉදලා
පියාපත් සින්ද මගේ කුමරා
ඔබ යන්න ඉතින් පියඹා
සදා දුක් ගින්න හිතේ රදවා
සෙවනැල්ල වගේ ඉදලා
පියාපත් සින්ද මගේ කුමරා
Leave a Reply