There are 86 posts filed in Tharindu Damsara (this is page 4 of 9).
පලා යන්නෙමි
පමා වී ආ ලොවින්
තවත් හිඳ පලක් නොම වේ ඉතිං
පලා යන්නෙමි පමා වී
ආ ලොවින්
සිතුවිලි පවා පමණට වැඩියෙන් සිතේ
නුඹ නිසා, හෙට දින ලතැවුල් මැවේ
කුමක්නම් කරම්දෝ සිතා
බලාගත් අත බලා
මුළු රෑ ගෙවේ
ජීවිතේ සොදුරු මොහොතක් අපේ
හදවතින් සදා නොමැකී තියේ
පමා වී ආ වසන්තේ හැරදමා
යන මොහොත ලං ලං ලංව එන බව හැඟේ
මියුලැසි සත්පාට උන්මාද රසගන්වනා
මිහිරක ලංවී මා ඔබ හා වෙලී සෑමදා
ගෙවනා ප්‍රේමයේ චාරිකා
සෙවනැල්ලෙ පවා රැදෙනවා
තාරුකා මල් පිපේනා රැයේදී පවා
නුඹ මගෙමයි කියා හිතෙනවා
පිනි පොදේ මල් තුහින නිම්නේ
විදිමී දෙකොපුල් මේ සීතලේ
ඇන්ද නෙක පෙම් හීන අරණේ
සිතුවමේ රූ ඔබමයි ප්‍රියේ
ගැස්සෙනා ඇස් හීන අතරේ
බැල්මන් පවා කෝලයි මුවේ
නිම්නයේ රැස් කැල්ම විහිදේ
මා හදේ පෙම් මල්වැල් එතේ
සගවන්න බෑ කදුළු සිවි ඔබ
සෝ සිනාවෙන් නිවුණු බැල්මෙන්
ඔබේ හද මෙන් සැලෙන අතැගිලි
පිරිමදින විට මගේ කෙහෙරැලි
වැටහුනා මට දිගු සුසුම් රළ
ගැටෙන නළලත
එක වරක් සිපගන්න ඇත්නම් පුතු වඩාගෙන
ගොස් ටිකක් ගැවසෙන්න හැකිනම් ගෙදර ලිප ළග
හවස එන විට මා බලන්නට
කැටුව ආ හැකි වේද දුවණිය
තබන්නට ඇගෙ කුඩා දෑතෙහි
චේන් පොට සහ වළලු ජෝඩුව
උදෑසන මෙහි පැමිණි වෙදදුරු
ඔබව කැදවා ළගට රහසින්
කියූ බස මම අසා සිටියෙමි
වැතිර නිදිගත් සෙයින් හිදිමින්
ඔබට සගවා ගන්න බැරි වුණු
හැඩුම් හඩ මට එවිට ඇසුනා
දිගු කලක් විමසුවද නොකියූ
ආදරය ඒ හඩෙහි තිබුනා
සුදුය ඇද රෙදි – සුදුය සීලිම
සුදුය තිරකඩ – සුදුය සැම දෙය
මොහොතකට මේ සුදෙන් මිදිලා ඔබේ කලු පපුතුර බදාගන
හඩන්නට මට බල කරයි සිත
සොඳුර එහෙනම්
ඉතින් නුඹ නික්මෙන්න
මට ඕනේ මං එක්ක
මොහොතකට තනිවෙන්න හවසක
මැදියමේ මධුවිත හලා හදම අවුලා නුඹේ
නග්න ගිනි සිලු වලින් ඉතිං මං සැනසෙමි
හිමි අහිමි කොයිවෙතත් ප්‍රේමයේ සෘතුවේ
සීරුවෙන් තබා යමි මල් වඩම් පූරුවේ
සිනා පමණක් තබා අගුළුලා හද කුටියේ
වේදනා මුහු කරමි රැඳී දුමක දෙතොලතරේ
හිමි අහිමි කොයි වෙතත් ප්‍රේමයේ සෘතුවේ
මල්වඩම් ගිණි තබා නුඹ තියමි පෝරුවේ
හිමි අහිමි කොයි වෙතත් ප්‍රේමයේ සෘතුවේ
මල්වඩම් ගිණි තබා නුඹ තියමි පෝරුවේ” මෙන්න මේ වචන ටික
මේ ලියමන හමාර වෙන්න ඕන මෙහෙම
මල්වඩම් ගිණිතබා නුඹ තියමි පෝරුවේ
වේලුනු කරඹ ඉත්තක එල්ලී හඩනෝ
රැලි උනු හැට්ට කම්බා සුළඟේ හරිනෝ
ජිවිත ඉත්ත මඩ ගොහොරුවෙ ගිල්ලන්නෝ
ගලපිට මොණරු තාමත් ඉන්නවා පොඩිනෝ
ඉවසා නුඹ දුන්නු ආලය දසමාසේ
ඉකි ගා හඩමු හිත දියකර රෑ මැද්දේ
ඒ කදුලින් වැඩෙයි ඌ සත් අවුරුද්දේ
නුඹ දැකගන්ට විතරයි මං පා ඇද්දේ
ගල්වල හැපී පොඩි පට්ටම් වෙනු ඇහුනා
හාදු දුන් නළල පුලුරා පෙම ගැලුවා
රත්වුනු යකඩ නුඹෙ අයිතිය උඩ නැටුවා
හුස්මට කලින් උන් මගෙ හදවත මැරුවා
නම්බු නාම නැති උන් අපි හීන් කුලින්
නුබෙ රාගින්න සෝදාගමි පහල දොලෙන්
නුබෙ එක බැල්ම මරණයෙ කෙලවර දෙවටින්
උනත් නුඹ අදිමි සෙංකොට්ටන් කහටින්
ආලකමන්දාවේ ඇබෑර්තු ඇත නෘත්‍ය ශාලා මන්දිරේ
ඉහළ වේතන රාජ භෝජන
නවාතැන් හා දුහුල් වස්ත්‍රද
රැයක් රඟනා නාටිකාවට තවත් අමතර දීමනා ඇත
සීහගිරි පර්වතය මුදුනේ ඈ රැඟුම් දුන් මණ්ඩපේ
ඇවිත් රජ පුරුෂයෝ මැදියම කුදලගෙන ගිය බවක් කියූවට
ඕවා සේරම කයි කතන්දර කැමැත්තෙන් ඈ ගියේ වාසල
තක්සලාවේ විජු ලතා නෘත්‍ය වීණා වාදිකා
මන්ද්‍ර ස්වරයෙන් ගී ගයන්නී සාල වනයේ ගෝපිකා
පැයක් පාසා පුහුණු සැසියකි පයක් ඔසවා යන ලතාවකි
බයක් නැතුවම සිහින් තන පට රැයෙන් රැය ගැලවෙන කලාවකි
තක්සලාවේ විජු ලතා නෘත්‍ය වීණා වාදිකා
මන්ද්‍ර ස්වරයෙන් ගී ගයන්නී සාල වනයේ ගෝපිකා
සියක් අබරණ දුහුල් සළුපිළි ඉඩක් ලද මොහොතකදි ගලවා
නෙළුම් නිලුපුල් මල් නෙලාගෙන පිදු අරංගල වෙහෙර වැන්දා
අප්සරා දැං මහළු වයසේ බැරිය ලාලිත කලා පෙර සේ
තුදුස් දවසක් පුරා මැදුරේ ඈ දකින් නැති එකයි අරුමේ
නුරාවී මා අනුලා නෙතු රවටන
කාමයේ ධේනුව සේ ගත පිනවන
රමණයේ අහවර දුක් ගිණි උහුලනා
සිව් හෙළෙ වංශ පොත් පිටු මැද නෙතු යුගල බොඳවුනා
විල් තෙරේ අසෙනි මල සේ කැකුළු මා පිපුනා
වියපත් වූ පාපියෙකු අතින් බඹසර බිඳුණා
විඳවනා මා ගතේ දුක් රුධිරයේ පෙඟුණා
එලෙස විදි දුක් විෂ බඳුන් වල මුහු වෙලා තිබුණා
බලපන් හදවතේ රිදුම්දෙන මේ වේදනා
රජ මැදුරු වාසල එහා නෙක ගම් දනව් පීරා
දාහයෙන් නැහැවුන ගතින් මා ආදරේ හෙව්වා
වංශයේ දීපංකරේ සැම කුල සිරිත් වනසා
ප්‍රේමයක් නොලබාම මා ගිණි චිතකයේ දැවුණා
බලපන් හදවතේ රිදුම්දෙන මේ වේදනා
වන් වන් රුව වැනුම් කරවා පිපි මලක් මෙන් කතර
තලා පොඩිකර උරා රොන් බොති ඒ මලෙන් මත් බඹර
වැදී රිදුනත් ඇනුම් පද ගල් අම්බපාලිට නිතර
කොහෙද සිදුහත් පිරිමි ඉන්නෙ ගිලීමල් දන අතර
ක්ශීර රුහිරය වෑහෙනා බව හෘදයේ ඉද දුවන්
ජීව උල්පත කරණා නුඹ හුස්ම ගන්නට සිටන්
මාතෘ ස්නේහය සාදනා බව ගෑනු සිරුරම දරන්
දකින දවසක යන්න පුලුවන් අම්බපාලිට නිවන්
හිත බැදෙන තැන මුසා දොඩමින් ඔවුන් ලිහුව සලුව
එතැන ඉදලා සඳ වසාගති වළාකුලුවල කලුව
පද බදිනා අය වසාගෙන ඇතුලතේ ඇති රලුව
දෙව්දත් වුනා බෝසත් දනන් හූරමින් ඒ පපුව
ආගන්තුක මනමාලි
සිනහ දේවී
නුපුරුදු පෝරු මස්තකේ
හුරුපුරුදු ප්‍රේමවන්තියේ
පුහුනු සැසියෙදී වුනු
මතක අවුලා ගනුමැනේ
උයන් තෙර හමුවෙලා
මේවගේ නුඹ හිනැහිලා
මගෙ නෙතේ නුඹේ රූ තියා
මා දෙවුරෙ නුඹ හැංගුනා
නුඹ ළඟින් හිද මැවූ
හීන පොදි විසිරුනා
නළල් තල සිඹ සැනසූ
මගෙ දෙතොල් වියලුනා
ආගන්තුක මනමාලි
සිනහ දේවී
නුපුරුදු පෝරු මස්තකේ
හුරුපුරුදු ප්‍රේමවන්තියේ
පුහුනු සැසියෙදී වුනු
මතක අවුලා ගනුමැනේ
කල්වාරි කදු පාමුල
මග්දලේනා මරියනි
සාංකාමය දෑස් පතුලින්
කොන්ත තරුඑළි දැල්වුනි
පින්තාරු කල සිහින නගරයේ
සංසාරයේ සලු මිදුනාද ප්‍රේමියේ
නින්නාද දී ඇසෙන
කන්තාරු හඩට
සන්තාප සුසුමකින් ඇහැරෙමි
හුරු පුරුදු කදුලකින්
ඇණ ගැසෙන ප්‍රේමයේ
කුරුසයක බර දරා හිනැහෙමී
නන්නාදුනන රැය
දිගුවක්‍ ය රාගයේ
පළමු ගල ගසාපන්
ද්වාරයට ස්වර්ගයේ
උත්ථානයේ සිහින නොදකිමි
සන්තානයේ නිනද දී
ඇසේ නැසෙන ගීතකාම
ස්වරය මරියනි
ඇහි පියල්ලක මිදුනු පිනි කදුලු
උල්පතක ස්වර්ගීය උණුහුමෙන් පිබිදෙමි
නන්නාදුනන රැය දිගුවක්‍ ය රාගයේ
පළමු ගල ගසාපන් ද්වාරයට ස්වර්ගයේ
උත්ථානයේ සිහින නොදකිමි
